In Memoriam Jan Postma

Muziek was zijn leven

Nauwelijks een jaar na het afscheid van zijn Jozefkerk is Jan Postma toch nog onverwacht overleden. Muziek was zijn leven! Hij was een musicus pur sang! Meer dan een halve eeuw dirigent en organist in de Jozefkerk in Noordwijkerhout en de laatste jaren van zijn arbeidzame leven ook in de Jeroenkerk in Noordwijk. Velen heeft hij in zijn leven met muziek en  instrumenten vertrouwd gemaakt. Zijn spel was uniek. Bij het afscheid in de Jozefkerk memoreerde ik toen nog, dat het voor regelmatige kerkgangers altijd meteen te horen of het Jan Postma was die het orgel bespeelde. Dat had niet alleen te maken met het feit dat hij het instrument helemaal in de vingers had, maar veel meer met de wijze van registreren en de sierlijke toonzettingen tussen verzen en coupletten door, vaak enig in hun soort, die als guirlandes gregoriaans en andere muziek deden opfleuren.

Vooral had Jan Postma het talent om muzikaal in te spelen op wat in preken en overwegingen naar voren werd gebracht. Dan parafraseerde hij op bekende melodietjes uit klassieke en romantische populaire muziek. Voor muzikale oren herkenbaar en steeds als een signaal om het gesproken woord  – ook het Woord met een hoofdletter –  te onderstrepen. Hij moet wel over honderdduizend liederen – cent mille chansons- in hoofd en hart beschikt hebben om dat met handen en voeten ten gehore te kunnen brengen. Hij kende zijn klassieken. Bach was zijn grote inspirator, maar ook de muziek van vele andere componisten vertolkte hij als vanzelf met handen en vingers, en nog meer met hoofd en hart! Niet voor niets werd hij als eerste in de parochie onderscheiden met de Jozefspeld. Ook het seniorenkoor had in hem jarenlang een bezielde dirigent en musicus.

Jan moet trouwens zijn inspiratie ook uit de natuur gehaald hebben, zoveel als hij gewandeld heeft en geschaatst. Hij bleef een Fries in hart en nieren.  Die in wat en wie hij buiten tegenkwam de schepping Gods herkende. Ook In alle kwetsbaarheid. Want van het concert des levens krijgt niemand een program. Dramatische gebeurtenissen in de kring van zijn gezin lieten blijvende littekens achter. Schrijnende kwetsures. Maar terecht zei diaken Prins in de afscheidsdienst dat  – zoals Christoffel het Jezuskind droeg – Jan zich door alles heen ook door God gedragen mocht weten. Trouw in dienstbaarheid, talentvol in zijn muziekspel, gedreven in zijn directie, en dat alles Ad Maiorem Dei Gloriam, tot meerdere eer en glorie van God.

De Jozefkerk is hem heel veel dank verschuldigd. Die dankbaarheid werd aan het einde van zijn afscheidsdienst kracht bijgezet met een staande ovatie.

Familie en vrienden moeten verder met een lege plaats in hun kring. Ik wens hen in het gemis alle troost en sterkte. En ik hoop en bid dat Jan Postma in de ruimte van Gods eeuwigheid voorgoed mag genieten van engelenkoren in het vertrouwen dat bij God alles goed komt! Dat hij ruste in vrede.

Pastoor A. Goumans